تکنیک ساگار (Saggar)

ساگار لعاب نیست بلکه طرح‌های ناشی از ناخالصی‌های ایجاد شده هنگام پخت بدنه سفالی است که طرح‌هایی روی بدنه ایجاد می‌کند.

هنگام پخت قطعات سفالی در معرض خاکسترها، گازها و مواد مختلفی هستند که درون کوره وجود دارد. همچنین ممکن است کوره ناقص بسوزد و درصد اکسیژن داخل کم شود. همه این عوامل می‌توانند روی سطح سفال اثر بگذارند و باعث تغییر رنگ و ایجاد طرح‌هایی روی بدنه شوند.

تاریخچه تکنیک ساگار

سفالگران پیشین برای پیشگیری از این اثرات ناخواسته، بدنه‌های سفالی را درون پوشش محافظ قرار می‌دادند تا از آن‌ها درمقابل عوامل تاثیرگذار و شعله مستقیم محافظت کنند. این پوشش محافظ “ساگار” نامیده می‌شود. معنای لغوی ساگار (محافظت کردن) است. در قدیم ساگارها را بیشتر از خاک نسوز می‌ساختند اما امروزه برای ساخت ساگار از سرامیک آلومینا، سرامیک مولیت، سیلیکُن کارباید و زیرکُنیا استفاده می‌شود.

با شروع قرن بیستم سفالگران به هنر نیاکان خود که هزاران سال پیش سفال‌های خود را بدون لعاب می‌پختند علاقمند شدند. هنرمندان معاصر با توجه به فضای نسبتاً پاک کوره‌های امروزی عکس نیاکانمان عمل کردند و برای ایجاد این طرح‌ها روی قطعات سفالی بدون لعاب با استفاده از ساگار عمداً خاکسترها، گازها و مواد مختلف را درون آن حبس می‌کنند تا این طرح‌ها ایجاد شوند.

از آن پس این تکنیک بین هنرمندان سفالگر به تکنیک “ساگار” معروف شد.

aramhonar.com